باشگاه قاجر قروه کردستان
کوهنوردی، کوهپیمایی، غارنوردی و دره نوردی

الیزابت روول فرانسوی بین نجات دهنده گان خود دنیس اوربکو (چپ) و آدام بیلسکی (راست)         

 حدود ۸ صبح هلی کوپترها بخاطر نامساعد بودن هوا ! نتوانستند به پرواز در آیند ،سرانجام ویلیچکی سرپرست اکسپدیش لهستانی ها اعلام کرد دو هلی کوپتر در ساعت ۱۳:۳۰ به وقت محلی از اسکاردو به بیس کمپk2 در حال پروازند.

دو هلی کوپتر”هوانوردی عسگری”متعلق به ارتش پاکستان ۴ کوهنورد داوطلب امداد و نجات لهستان را از بیس کمپk2 به ۱۸۰ کیلومتر آنسوتر در نانگاپاربات در ارتفاع ۴۸۰۰ متر کمپ ۱ نانگاپاربات رساندند.

آدام بلیچکی و دنیس اوربکو از مسیر کلاسیک

“کینشوفر”مسیری که الیزابت در ۶۷۰۰ متری با هلی کوپتر دیده شده بود ودر حال فرود بود شروع به صعود سبکبار و با سرعت کردند.

تیم امداد (بلیچکی،اوربکو)۱۰۰۰ متر در  شیب های نانگاپاربات (نهمین قله بلند جهان )صعود کردند و سرانجام در نیمه شب کوهنورد فرانسوی الیزابت روول را یافتند.

“بعد از یکساعت آنها تصمیم غمگینانه ای گرفتند که بعلت هوای نامساعد، یافتن هموطنشان تومک مکیویچ با ریسک بسیار بزرگی همراه است و باید ادامه جستجو را متوقف کنند و بهمراه الیزابت به پایین باز گردند.

یکی از دوستان الیزابت روول بنام “گیبا مبیاشی” که از ابتدا در فیس بوکش وقایع این فاجعه را گزارش میکرد اعلام کرد: عملیات نجات برای تومک مکیویچ بعلت هوای نامساعد و ارتفاع بالایی (۷۲۶۰ متر)که او در چادر قرار دارد متاسفانه غیر ممکن است و این امر را کوهنوردان حرفه امداد بدرستی درک میکنند و این میتوان جان (بلیچکی و اوربکو)را به خطر بیاندازد و این تصمیمی سخت دردناک است.

همگی در غم شدیدی هستیم و تمام افکار ما بسوی خانواده و دوستان تومک برای همدردی متمرکز میشود .

گروه امداد ونجات اکسپدیش لهستانی ها برای نجات دو کوهنورد نانگاپاربات اکسیژن کمکی ،دارو و وسایل و تجهیزات به نانگاپاربات حمل کردند.

صبح یکشنبه ۲۸ ژانویه در حدود ساعت ۱۰ ،اگر هوا مساعد باشد تمامی ۵ نفر با هلی کوپتری که توسط سفارت لهستان برنامه ریزی اش انجام شده است به اسکاردو پرواز میکنند.

 در صعود به نانگاپاربات در ماه ژوئن ۲۰۱۷ کوهنورد نامداراسپانیایی آلبرتو زراین و همنورد آرژانتینی اش در حال صعود به قله نانگاپاربات در خط الراس مازینو جانشان را از دست دادند و این کوهستان همواره قربانیان  زیادی را به گام مرگ میکشاند که علت آن وجود بادهای شدید و هوای غیر منتظره است.

اولین صعود زمستانی به نانگاپاربات در فوریه ۲۰۱۶ توسط سیمونه مورو،آلکس تکسیکون و علی سدپارا انجام شد.

تومک مکیویچ قبلا شش بارتلاش صعود زمستانی به نانگاپاربات انجام داده بود که دردو صعود آخر الیزابت روول فرانسوی همنورد او بود.

بعد از تماس تلفنی ماهواره ای الیزابت روول از ارتفاع ۷۲۶۰ متری و توضیح شرایط اضطراری ،توجه دوستان و کوهنوردان و مردم برای جمع آوری هزینه عملیات نجات جلب شد.

ماشا گوردون یک بانوی روسی_انگلیسی

که businsswoman است سایتی برای کمپین جمع آوری هزینه امداد و نجات دائر کرد تا هزینه هلی کوپتر نجات جمع آوری شود او تا روز یکشنبه ۲۸ ژانویه مبلغ ۷۴۰۰۰ یورو معادل ۹۲۰۰۰ دلار جمع آوری کرده است،کمپین قصد دارد تا ۱۰۰.۰۰۰ یورو جمع آوری کند  در حالیکه دولت لهستان هم تضمین کمک مالی عملیات را داده بود.

متاسفانه از این گونه کمپین ها برای کوهنوردان ایرانی مسبوق “به سابقه “نبوده است و بسیاری ازکوهنوردان گرفتار ایرانی در کوههای هیمالیا بدلیل  نبود  فرهنگ این گونه فاینانس ها و عدم حمایت های مالی و معنوی جان خود را از دست داده اند و خواهند داد.

البته باید توجه داشت به غیر از فوتبال که تب خاصی دارد بیشتر رشته ورزشی ما مخصوصا کوهنوردی مظلوم واقع میشوند.

جمع آوری کمک ها توسط کمپین از دوستان و کوهنوردان  و مردم برای دو کوهنورد گرفتار در اتفاق غم انگیز نانگاپاربات به این علت است که “هوانوردی عسگری”متعلق به ارتش در پاکستان ابتدا هزینه هلی کوپتر را دریافت میکنند بعد عملیات امداد را انجام میدهند،البته این امر تا اندازه ای در نپال هم حاکم است و گاهی ممکن است عملیات امداد توسط

هلی کوپتر به تاخیر بیفتد و بهانه هم بیشتر هوای نامساعد اعلام میشود  و هنگامی که فاینانس تامین میشود “هوا ناگهان بهاری میشود”!! در اتفاق اخیر در نانگاپاربات هم در بر همان پاشنه قدیمی گویا چرخیده است چون صبح حدود ساعت ۸ که همگی داوطلبان امداد و نجات آماده بودند و در جایی که در موقعیت اضطراری حتی یکساعت هم مسئله مرگ و زندگی است ،هلی کوپترهای ارتش پاکستان با جیب های ورم کرده از دلار ،ساعت ۱۳:۳۰ از اسکاردو بطرف بیس کمپ اورست پرواز کردند و عملیات امداد و نجات بلیچکی-اوربکو در تاریکی هوا انجام شد و مسلما در تاریکی هوا بعد از یافتن الیزابت روول، یافتن تومک مکیویچ غیرممکن بود و بی تردید باید بطرف پایین باز می گشتند و تومک مکیویچ در ارتفاع ۷۲۶۰ متری در برف مدفون میشد!

تومک مکیویچ کوهنورد لهستانی که هفتمین تلاشش برای صعود به نانگاپاربات۲۰۱۸ دراماتیک و غم انگیز  به پایان رسید.

تومک مکیویچ(کوهنورد آزادی)

انگیزه تومک مکیویچ لهستانی برای هفت تلاش صعود به قله نانگاپاربات چه بود؟

پیروزی در صعود زمستانی در نانگاپاربات برای

تومک مکیویچ یک تمثیل از زندگی انسانی و تصمیم شگرفی بود که به اصطلاح از” آخر زندگی “یا آنچنانکه ما ایرانی ها مینامیم “ته بطری” آغاز میشود.

آری روزی تومک مکیویچ “ته بطری” بود و ناگهان خود را به سطح رسانید و انسانی با اهداف والا و ارزشمند و متعالی و کوهنورد قدرتمند و مصممی شد.

برنادت مک دونالد در کتاب خود”کوهنوردان آزادی” اشاره ای به کوهنوردان لهستانی دارد که کوهستان برایشان آزادی فراهم میکرد که در خفقان کشورشان نداشتند وبرای گریز از خفقان به کوههای بلند روی می آوردند به همین علت “ابر انسان های کوهنورد”ثمره دورانی بودند که بسیاری از آنان تخلیه هیجانات خود را در کوهها می دیدند و اگرچه تومک مکیویچ به نسل قبلی آن کوهنوردان تعلق نداشت ولی از خمیره یکسانی ساخته شده بود و او آزادی خود را در کوهستان میتوانست فریاد بکشد اگرچه این آزادی با آزادی خفقان آور دهه های پیش متفاوت بود ولی اساس مشترکی داشت.

داستان از جایی آغاز میشود که در تابستان ۱۹۹۰ تومک مکیویچ ۱۸ ساله از دهکده کوچک محل زندگیش به”voivodship”

ویودشیب که شهر بزرگی بود نقل مکان کرد.

پسری تنها و درمانده در شهری بزرگ بدنبال جایگاهی برای هویت متزلزل شده خود میگردد با کش و قوس زندگیش او سرانجام خود را میان گروهی از معتادان می یابد که رهایی از زندگی کسالتبار را در دمخور شدن با آنها میبیند و شاید به گونه ای برای دوری از دردهای درونی اش او به یک معتاد تمام عیار هروئین تبدیل میشود،او حتی مدرسه را هم رها میکند و به شغل !اعتیاد می پردازد.

تومک بعد از سالها تخریب زندگیش توسط هروئین و اعتیاد ،خسته از این نوع زندگی تصمیم میگیرد برای ترک مواد مخدر به مرکز

ترک اعتیاد و بازپروری”مازوری”برود.

اولین روزهای ترک اعتیاد برایش بسیار دشوار بود چون دوران تخریب طولانی ای داشت بعد از مرخص شدن از مرکز باز پروری ،بار دیگر لغزش میکند و مواد مخدر همچنان عنکبوتی بار دیگر به تارو پودش چنگ می اندازد.

این بار اما خواهرش موفق میشود که او را متقاعد کند که بار دیگر کمک دارویی و درمانی بگیرد و  به مرکز باز پروری اعتیاد باز میگردد و این بار اما او کنترل زندگیش را بدست میگیرد و نظم خاصی به زندگیش میدهد.

از دبیرستان فارغ التحصیل میشود و با اشتیاق در مرکز باز پروری اعتیاد مشغول بکار میشود و سپس شروع به ورزش و افزایش قدرت بدنی اش میکند و در عین حال نگرشش به زندگی و جهان دستخوش تغییراتی مثبت و ارزشمند میشود.

بعد از ترک مرکز بازپروری او حرکتش را به سوی هندوستان آغاز میکند اما این مسافرت بصورت راهپبمایی و استفاده از وسایل نقلیه مختلف برای دیدن جهان به سوی هندوستان است.

در هندوستان تومک مکیویچ در مرکز کودکان جذامی با دائر کردن کلاس های مختلف  به آنها  در کنار آمدن با بیماری اشان یاری میرساند.

در هندوستان اما او بزرگترین شور و هیجان خود را کشف میکند:

در اولین صعود به نانگاپاربات او و دوستش مارک کولونوفسکی در ۲۰۱۰/۲۰۱۱ تا ارتفاع ۵۱۰۰ متر صعود میکنند.

سپس در سال بعد او به ارتفاع ۷۴۰۰ متر رسید.

در سه سال بعد او بالاتر از ارتفاع ۷۰۰۰ متر رسید در هر حال قله قابل  دسترس نبود .

یکبار ۳۰۰ متر مانده به قله نانگاپاربات به علت تغییرات آب و هوایی مجبور به بازگشت شد.

در دو صعود آخر تومک ،بانوی کوهنوردفرانسوی الیزایت روول همنورد او بود

او میگفت:با هر فصل این کوهستان تغییر میکند این همیشه مرا سورپرایز میکند.

او در ادامه مصاحبه ای در ۲۰۱۶ با TVN گفت:هرگز بار دیگر به نانگاپاربات باز نخواهم گشت.

اما بهر حال فراموش کردن هدف دشوار بود و امسال زمستان(۲۰۱۸)دو کوهنورد بار دیگر تلاش خود را بروی صعود نانگاپاربات آغاز کردند.

هفتمین تلاش تومک مکیویچ این کوهنورد با

اراده اما دراماتیک و غم انگیز به پایان رسید.

*نانگاپاربات”۲۰۱۸″ به ارتفاع۸۱۲۶ متر ،دومین قله بلند پاکستان و نهمین قله بلند جهان است.

تومک عزیز :

ماورای باورهای ما ،ماورای بودن و نبودن های ما آنجا دشتی است فراتر از همه تصورات راست و چپ ، تو را آنجا خواهم دید.

منبع: کانال تلگرامی باشگاه کوه‎نوردی اسپیلت با تشکر از کوه نامه