باشگاه قاجر قروه کردستان
کوهنوردی، کوهپیمایی، غارنوردی و دره نوردی

بقا و از بین نرفتن هر رشته ورزشی و اصولا هر کاری به استادکار و مربی و پیشکسوت آن بستگی دارد.
در فرهنگ و نوشته های ما، نظر به اینکه کشتی و زورخانه ، ورزش ملی و باستانی بوده درباره پیشکسوت صحبت شده و جوانی که بخواهد در زورخانه به مقام پهلوانی برسد موظف است مراتبی را بگذراند. مثلا به جوانی که دوره اول ورزش باستانی را طی میکند << نوچه >> می گویند که باید زیر دست پیشکسوت ها تحت تعلیم و تربیت قرار گیرد و فنون و آئین پهلوانی را بیاموزد . پس از اینکه این مرتبه را طی کرد به مرحله << نوخاستگی >> که رتبه ای بالاتر است می رسد . وقتی در این دوره هم با رموز ورزشکاری و هنر و فنون کشتی گیری کاملا آشنا شد و بدنی ورزیده و نیرومند یافت به مرتبه
 << ساخته >> نائل می گردد که درباره وی گفته می شود :”او خود را ساخته است “و در موقع ورود اینان به زورخانه، مرشد از حضار برای اوطلب صلوات می کند و او را صلواتی نیز می گویند.
مرتبه بالاتر از آن پیشکسوت است ، ورزشکاری که در رعایت آداب و رسوم و میانداری و تعلیم نوچه ها و نوخواسته ها ورزیده شده باشد و در جوانمردی و فتوت و فروتنی در میان مردم به حسن اخلاق معروف باشد به مقام پیشکسوتی می رسد و مرشد، مقدم او را به زورخانه با طلب صلوات از حضار و زدن طبل و زنگ اعلام می دارد و این مرتبه << کمال >> است.
در آئین نامه های کوهنوردی با گذراندن مدارج مربیگری و سپری شدن ۶ سال و کسب تجربه و  9 سال فعالیت موثر، مقام پیشکسوتی برازنده کوهنوردی می شود که دارای آمادگی و فرم مطلوب باشد .

 او باید با برنامه های ابتکاری ، قدرت عمل ، درک صحیح از هدایت گروه و همکاری مداوم و پیوسته با کوهنوردان و دادن برنامه ، پروژه  و اطلاعات لازم و به روز جهت گسترش کوهنوردی کوشا باشد.
صرفا چندین سال کوهروی و یا لباس مخصوص کوهنوردی پوشیدن و کارهای فنی شخصی آنچنانی و قدمت و قدیمی بودن و موی سفید داشتن به قالب کسوت نمی رسد. کسوت، محترم و قابل لمس است ، مجموعه نمودارها و فعالیت ها و خصلت ها و اثر و نشانه هاست که تحول و تکامل را در رشته ای به وجود می آورد و این جامه برازنده هرکس نباشد و ملبس و زیبنده هرشخص نگردد ، مگراینکه مجموعه ای را که جامعه سالم برای آن رشته می پذیرد دارا باشد.
کسوت، عمل است ، حرکت است، اثر اخلاقی و اجتماعی است. اندیشه و فهم است. ساختن، باختن و عشق است . روی آوردن به کار و باری موقتی و مصلحتی و مقطعی و درون گروهی نیست. جاپا است ، منشا اثر است ،خود اثر است ،حاصل کار و عمل است. سرافکندن وجان دادن در راه معشوق است ، نشان دادن راه است ، نور است و روشنایی می دهد ، همچون آفتاب و ماه درخشان و نمایان است.
این چو کسوت باشد پس بدان که نتوان آنرا بر تن هرکس پوشاند و به هرکس نتوان پیشکسوت گفت. تنها پاره کردن چندین پیراهن دلیل پیشکسوت بودن نیست.
کسوت را باید لوث نکنیم و حافظ آن باشیم ، نگهدارنده آن از هر بدی و نامردی باشیم.