اخیرا سالنهای سنگ نوردی با استقبال زیاد کوه نوردانی روبرو شده اند که برای آماده سازی جهت صعودهای بلند خود به آنجا روی آورده اند. کوههایی نظیر اوریزابا ۵۶۱۰ متر در مکزیک، راینر ۴۳۹۳ متر در ایالت واشنگتن که از لحاظ ارتفاع دارای اکسیژن نسبتا کم ولی کافی هستند برای تقویت و فعال کردن قلب و ریه مکانهای مناسبی به شمار می آیند. شیوه تمرین و مشکلات شهرنشینی موجب شده تا علاقمندان صعود به این قله ها مجبور به تمرین در ارتفاع کم شوند.
خوشبختانه راههای آماده سازی مناسبی برای این افراد وجود دارد که ضمن دور بودن از خطرات تمرین در ارتفاع، بیماریهای ارتفاع را نیز به همراه ندارند و البته در شهرها و بخصوص نقاط کم ارتفاع قابل اجرا بوده و نشاط صعود را نیز به همراه دارد.
تمریناتی که قادرند بهترین اندازه ومیزان Vo2 max (حداکثر اکسیژن مصرفی) را نیز به بدن برساند.
مقدار اکسیژن مصرفی، مستقیما بستگی دارد به میزان کار یا فعالیتی که بدن انجام می دهد. برای مثال کوه پیمایی با سرعتی معین نیاز به مقدار اکسیژنی معین دارد. همانطور که کوه پیمایی با سرعت بیشتر، اکسیژن بیشتری را طلب می کند. وقتی شما با سرعتی بیش از توانایی بدنتان قدم می زنید یا می دوید، به طور قطع اکسیژن بیشتری را نسبت به توانایی بدنتان مصرف می کنید. بر عکس آن در ارتفاع پائین، مقدار اکسیژن مصرفی کمتر از ظرفیت کاری افراد است، زیرا فشار سهمی اکسیژن در محیط بیش از داخل ششها است. در واقع مشکل مصرف اکسیژن در ارتفاعات کاهش فشار سهمی هوا (سهم کمتر اکسیژن) است.
بالا رفتن از شیبی حدود ۳۰ درجه و سرعت ۵ کیلومتر در ساعت با حدود ۱۵ کیلوگرم بار در سطح دریا، به مراتب راحت تر از همین میزان فعالیت در ارتفاعات کوه راینر است. درواقع شما کمتر از ظرفیت توانائی بدنتان عمل می کنید.
منبع: http://www.greatoutdoors.com/published/climb/howtos/lowaltitudetrainingforhighaltitudeclimbing/
نوشته: ریان تیلور – ترجمه و تکمیل: رضا زارعی –
منبع: وبلاگ علم کوه
دیدگاهتان را بنویسید