خاستگاه ورزش کوهنوردی را «کشورهای آلپی» اروپا (فرانسه، ایتالیا، اتریش، سوییس) می‌دانند. بسیاری از اهالی این کشورها به دلیل وجود رشته کوه آلپ، از دیرباز با فن پیمایش کوه‌ها آشنا بوده‌اند. چند مورد از کوه‌نوردی‌هایی را که نه به منظور شکار و معدن کاوی و کشورگشایی …بلکه فقط برای کوهنوردی (دست یافتن به قله‌ها و گردنه‌ها، نوردیدن راه‌های نو) انجام شده است، می‌توان در قرن‌ها قبل هم دید؛ مثلاً صعود پت رارکا (petrarca) اهل ایتالیا به قله‌ی کوه و انتو (Mont Ventox) در سال ۱۳۳۶ میلادی. اما کار جدی‌تر کوهنوردی صدها سال پس از اینها آغاز شد. در سال ۱۷۶۰ یک دانشمند ثروتمند سوییسی از منطقه‌ی مون بلان Mont Blanc): بلندترین کوه آلپ که ۴۸۰۷ متر ارتفاع دارد) دیدن کرد و گفت به هر کس که بتواند تا قله‌ی این کوه برود، جایزه‌ای خواهد داد. پس از چندین تلاش، سرانجام در ۱۸ اوت ۱۷۸۶ یک پزشک به نام دکتر پاکار (Paccard) و یک راهنمای محلی به نام بالما (Balmat) اهل فرانسه توانستند پا بر قله‌ی مون بلان بگذارند……
از میانه‌های قرن نوزدهم، کوهنوردی شکل باز هم جدی‌تر و پیوسته‌تری به خود گرفت؛ در سال ۱۸۵۴، آلفرد ویلز (Alfred wills) به قله‌ی ۳۷۰۱ متری وترهورن (Wetterhorn) در کوه‌های آلپ صعود کرد. از این سال، دوره‌ای آغاز شد که به «عصر طلایی کوهنوردی» معروف شد؛ در این دوره، کوه‌های بلند آلپ‌ها یکی پس از دیگری صعود شدند. فتح قله‌ی سنگی و دشوار مترهورن (Matterhorn: 4477 متر) در سال ۱۸۶۵ به دست ادوارد ویمپر (E.Whymper) و همراهانش که در جریان آن چهار نفر کشته شدند، پایان «عصر طلایی» کوهنوردی است. پس از آن، کوه نوردان جسور و نوآور دیگر فقط به دست‌یابی به قله‌ها نمی‌اندیشیدند، بلکه در اندیشه‌ی صعود از دیوارهای سنگی و یخی دشوار و به جا گذاشتن «رکود»های جدید بودند.
نخستین باشگاه کوهنوردی جهان، به نام آلپاین کلاب (The Alpine Clube) در سال ۱۸۵۸ در انگلستان پایه‌گذاری شد و در چند سال پس از آن، باشگاه‌های مشابه در کشورهای اتریش، سوییس، ایتالیا و … تاسیس شد.
امروزه، ورزش کوهنوردی، دل مشغولی و حتی حرفه‌ی افراد بی‌شمار است: میلیون‌ها نفر به شکل تفننی کوهنوردی می‌کنند، و هزاران نفر با کوهنوردی، سنگ نوردی، راهنمایی کوه‌پیمایان، اسکی کوهنوردی، تولید و فروش وسایل کوهنوردی زندگی می‌کنند.
منبع: نشاط کوهستان
دیدگاهتان را بنویسید