مورخه ۲۷ الی ۲۹ آبان ۴۱ تن از اعضای هیئت و گروه قاجر طبق برنامه زمانبندی شده شش ماهه دوم گلگشتی به کویر مصر در استان اصفهان داشتند در ضمن از قلعه تاریخی، قنات جندق و روستای تاریخی ابیانه بازدید نمودند.
گزارش برنامه در ادامه مطلب….
کویر مصر
قلعه تاریخی جندق
آبشار و قنات جندق
روستای تاریخی ابیانه
گزارش برنامه سفر به کویر مصر
شب پنج شنبه ساعت ۱۲ شب ۴۱ تن از اعضای گروه قاجر با یک دستگاه اتوبوس ولوو از قروه به راه افتاد.
پس از عبور از شهرهای: همدان- ساوه-قم- کاشان- اردستان – نائین- انارک- چوپانان و خور به روستای مصر رسیدند.
ساعت ۸:۳۰ روز پنج شنبه صبحانه را در شهر مهاباد از توابع اردستان صرف نمودند.
شهر مهاباد
ناهار را در انارک صرف نمودند.
صرف ناهار در انارک
پس از صرف ناهار به راه افتادند هوا هم کم کم گرم شده بود. در ۳ راهی جندق-خور یک ایست بازرسی وجود داشت که بشدت کنترل می کرد.
همه افراد را از اتوبوس پباده نمود و با چند مامور و سگ های پلیس داخل ماشین و جعبه بار که همه کوله ها آنجا بود، گشتند.
خوشبختانه چیزی خلاف شئون اخلاقی و ورزشی پیدا نکرده در نتیجه اجازه ادامه دادند.
پس از گذشتن از روستاهای چاه ملک- فرخی – امیر آباد به روستای مصر رسیدند. تا اینجا راه آسفالت بود.
(در ۷ کیلومتری خور با تابلویی که فلش زده بود بسمت روستای مصر رفتند)
غروب زیبای کویر (جاده مصر)
با هماهنگی که قبلا صورت گرفته شده بود، با آقای براتی از راهنمایان کویر تماس گرفتند و ایشان در ابتدای روستا در کنار تنها سوپرمارکت مصر منتظرشان بود.
در ابتدای روستای مصر ۲۵ هزار توامن ورودی گرفتند.
هدف گروه آن بود که به آخرین روستا (فرحزاد ) رفته و آنجا کمپ را برقرار کنند اما آقای براتی اظهار داشتند فرحزاد بسیار شلوغ است و جای کمپ زدن نیست.
آقای براتی با ماشین پاترول از جلو حرکت کرده و اتوبوس پست سر او حرکت می کرد.
پس از حدود ۲ کبلومتر جاده خاکی قبل از روستای فرحزاد جایی را آقای براتی نشان دادند و گفتند همین جا پای رمل ها (تپه های شنی) چادر بزنید امنیتش بیشتر است سپس خداحافظ کرده و اظهار داشتند اگر آب یا وسایل دیگر خواستید، خبر بدید.
چراغ های روستای فرحزاد معلوم بود.
گروه بین روستای مصر و فرحزاد کمپ را برقرار کرده و داخل چادرها شام را صرف نمودند.(فاصله روستای مصر تا فرحزاد حدود ۳ کیلومتر می باشد)
کمپ در ۱ کیلومتری روستای فرحزاد
شب کویر نسبت به روزش سرد می باشد. گروه با بوته های خشک آتشی برپا نموده و ساعات را در کنار آن از شب رویایی کویر لذت بردند.
چندین بار ماشین و موتور گشت فرحزاد نزد گروه آمده و اظهار داشتند بوته های خشک را نباید آتش بزنند اگر می خواهید آتش روشن کنید باید هیزمش را خریداری کنید. در نتیجه گروه هم آتش را خاموش کرده و داخل چادرها رفته و شب خاطره انگیزی را در کویر سپری نمودند.
صبح ساعت ۷ از خواب بلند شده و پس از صرف صبحانه و جمع آوری چادرها راهی پیمایش رمل ها شدند.
رمل های زیبا
یکی از ویژه گیهای این برنامه آن بود که فاصله ای بین کمپ و رمل ها وجود نداشت از همان ابتدا تپه های شنی شروع می شد.
هرچه در رمل ها می رفتند شور و شوقشان بیشتر و خداوند را شاکر این همه زیباییها می شدند.
در کل مسیری که گروه پیمایش می کرد درختچه های سبز و خشک فراوانی وجود داشت.
شور و حال وصف ناشدنی
بانوان گروه
پس از پیمایش حدود ۲ ساعت در زیر سایه درختی استراحت نموده و آب و تنقلات صرف نمودند.
پس ار استراحت دوباره کنار اتوبوس رفته تا راهی جندق شوند.
جندق تا مصر حدود ۷۵ کیلومتر فاصله دارد البته از روستای امیر آباد از جاده خاکی حدود ۴۵ کیلومتر می باشد اما گروه ترجیح داد از راه آسفالته برود.
پس از رسیدن به ایست بازرسی جندق – خور به سمت جندق رفتند.
در آنجا یک قلعه ساسانی که در کنار خانه یغمای جندقی که هم اینک به صورت موزه در آمده ، وجود دارد. ۲۰ هزار توان جهت ورودی گرفتند.
قلعه ساسانی
محوطه ورودی خانه یغمایی
پس از بازدید از قلعه ساسانی و منزل یغمای جندقی بسمت آبشار و قنات رفتند.
در فاصله کمتر از ۱۵ کیلومتری شهر کوچک وکویری بین راهی جندق باتابلوی آبشار جندق روبرو شدند که در دل کویری چنان بی آب وعلف هر مسافری را به وجد میاورد .
یک سرمایه گذار خوش فکر با ایجاد یک قنات وهدایت آب آن به سمت استخری بزرگ توانسته آبشاری دل انگیز ایجاد کند.
این سرمایه گذار ضمن اینکه با آب این قنات که البته به شوری میزند زمینهای پایین دست را آباد کرده و کشاورزی خوبی و استخری ایجاد کرده که هم ماهی پرورش دهد ؛ درعین حال استفاده های دیگری هم برده وانهم درجهت جذب توریستها وگردشگران می باشد.
او ازتونل و مظهر قنات هم بهره برده و چند صدمتر پایانی تونل را که اتفاقا بسیار هوای خنکی داردو همیشه چند درجه از هوای داغ بیرون خنک تر است تبدیل به یک رستوران کرده که از میان ان اب خنک قنات میگذرد و بسیار مصفا است و درنهایت نیز به استخری ختم میشود که میتوان ساعتی را دراب خنک قنات شنا کرد.
چنین امکانی انهم دردل کویری داغ دور از انتظار است و برای ساعاتی ارامش را برای هر مسافری به ارمغان میاورد.
جهت ورود به قنات نفری ۱۰۰۰توان گرفتند.
ورودی قنات
استخر داخل قنات
پس از بازدید از قنات و آبشار راهی جندق شده و همانجا شام را صرف نمودند. سپس بسمت اردستان رفته و شب را کنار مجتمع رفاهی چادر زده و همانجا خوابیدند.
مجتمع رفاهی اردستان
صبح پس از صرف صبحانه راهی روستای تاریخی ابیانه شدند. جهت ورود به ابیانه ۴۰ هزار تومان گرفتند.
باغهای زیبای ابیانه
زنان روستا در حال فروش خشکبار
کوچه ها و منازل زیبای ابیانه
پس از بازدید از چشمه، قلعه و کوچه های زیبای روستای ابیانه به رستوران سنتی ابیانه آمده ناهار را آنجا صرف نمودند.
رستوران سنتی
سپس راهی شده و ساعت ۴:۳۰ صبح همگی در نهایت سلامت و اجرای یک برنامه مفرح به قروه رسیدند.
گزارش از لیلا صالحی
معرفی کویر مصر
مصر (نامهای پیشین: چاه دراز، کلاته یوسف، مزرعه یوسف )، روستایی از توابع شهرستان خور و بیابانک در استان اصفهان است.
این روستا در دشت کویر ایران و در ۴۵ کیلومتری شرق جندق و در ۶۰ کیلومتری شمال خور واقع شده است.
روستای مصر یا کویر مصر درست در میانه راه دامغان به نائین و اصفهان قرار دارد. مصر به همراه دو روستای بسیارکوچک دیگر به نامهای امیرآباد و فرحزاد دریک خط شمالی– جنوبی به طول حدود ۶ کیلومتر واقع شده‌اند.این روستا یکی از مناطق جذاب گردشگری ایران به‌حساب می‌آید و نام دریای شنی کویر مصر برای بسیاری از طبیعت‌گردان آشناست. بخشی از فیلم خیلی دور، خیلی نزدیک در این روستا فیلم‌برداری شده‌است.
چندین سال پیش بنیانگذار این روستا فرد سرمایه‌داری به نام یوسف بود که به شبانی و چراندن گوسفندان می‌پرداخت. عمر این روستا شاید بیشتر از ۱۰۰ سال نباشد، اما همه آن را به نام مزرعه یوسف می‌شناختند تا آنکه قناتهای روستا خشک و کم آب شد و یوسف را مجبور به حفر چاه با موتورهای دیزلی انگلیسی کرد. چند سال بعد از بهره‌برداری از این چاه، دوباره سفره‌های زیرزمینی آب پائین‌تر رفت تا اینکه یوسف چاه عمیق‌تری را حفر کرد به همین دلیل اهالی روستاهای همجوار، این روستا را «چاه دراز» نامیدند.
اما از آنجایی که یوسف این نام را دوست نداشته از اهالی خواست چون نام وی یوسف و داستان یوسف پیامبر نیز در سرزمین مصر اتفاق افتاد بود از آن به بعد نام این روستا را مصر بنامند. اهالی روستا نیز از آنجا که برای یوسف احترام زیادی قائل بودند، این روستا را “مصر” نامیدند. یوسف دستور داد تا در وسط روستا نیز خیابان عریضی به طول حداقل ۵۰۰ متر احداث شود و در پاسخ به ابهامات اهالی که می‌گفتند روستای ما کوچک است و نیازی به احداث این خیابان عریض و طویل نیست می‌گفت که در آینده‌ای نزدیک اینجا معروف و شلوغ میشود. جالب اینکه این پیش بینی یوسف درست از آب درآمد و اکنون گردشگران زیادی از این روستا دیدن می‌کنند به نحوی که اکنون این روستا یکی از مقاصد مهم طبیعت گردی در ایران به شمار می‌آید.
در ورودی روستا دو تاق کوچک مقابل هم قرار دارد که داخل یکی ژنراتور بزرگی وجود دارد که برق مصر و روستای هم جوار آنرا (فرحزاد)از این طریق تامین می گردد و دیگری تنها مغازه‌ی روستاست که مجهز به خط تلفن ثابتی است که ارتباطات مخابراتی ساکنان یا احیانا مسافران را برقرار می‌کند و در حال حاضر ارتباط با تلفن همراه میسر نمی باشد. هم اکنون استفاه از تلفن همراه میسر میباشد.
جاذبه‌های گردشگری روستای مصر
وجود چاه آب عمیق، سرسبزی منطقه بیابانی و کشت درخت گز و … جهت جلوگیری از جابجایی شن‌های روان، بلوار به عرض حدود ۵۰ متر داخل روستا، وجود خانه‌های قدیمی و بازسازی آنها جهت اسکان توریست، موتور سواری، شترسواری در کویر و از همه مهمتر وجود نیزارهایی وسیع و سرسبز در فاصله ۵ کیلومتری روستا و وجود تپه‌های شنی در اطراف آن از جمله عواملی هستند که باعث جذب توریست در دل کویر گشته است و حضور توریست‌های خارجی برای دیدن عجایب کویر مرکزی ایران در آن فراوان است.
بسیاری از منجمان ایرانی و خارجی آسمان صاف و تاریک این مکان را برای برپایی کارگاه‌های رصدی خود انتخاب می‌کنند و همچنین بسیاری از عکاسان از طبیعت کویری آنجا برای عکاسی استفاده می‌نمایند.
این روستا در دهستان جندق قرار دارد و براساس سرشماری مرکز آمار ایران در سال ۱۳۸۵، جمعیت آن ۱۸۳ نفر (۴۱خانوار) بوده‌است.
معرفی جندق
جَندَق شهری در حاشیهٔ جنوبی دشت کویر ایران میباشد. شهر در شمال‌شرقی استان اصفهان با ۳۴°۰′ شمالی ۵۴°۲۵′ شرقی واقع شده است.
جندق از توابع شهرستان خور در ۳۵۰ کیلومتری شمال شرقی اصفهان قرار دارد. موقعیت جغرافیایی آن عرض ۳۳:۵۶:۲۳ شمالی و طول ۵۴:۲۱:۲۹ شرقی ارتفاع آن از سطح آبهای آزاد۱۲۱۳ متر میباشد. جندق از شمال به کویر بزرگ، از غرب به کویر ریگ جن و سلسله کوه‌های جندق، از جنوب به بیاباتهای اطراف خور و از شرق به حاشیه جنوبی دشت کویر محدود میشود.
شهر جندق در زمانهای گذشته در مسیر شاه راه ارتباطی کاروان گذر جندق به بیدستان قرار داشته و کاروانهایی که از سمت جنوب ایران قصد عزیمت به ری و شمال کشور را داشته‌اند، قبل از عبور از دریای کویر در جندق اتراق می‌کرده‌اند.
سون هدین کویر نورد بزرگ سویدی در کتاب کویرهای ایران به نام جندق اشاره کرده و ۲ روز را قبل از عزیمت به طرود در جندق سپری کرده است. در حال حاضر جندق محور ارتباطی اصفهان-نایین-جندق-دامغان-مشهد است و مسافرانی که از اصفهان و شهرهای جنوبی ایران قصد عزیمت به مشهد را دارند از این محور استفاده می‌کنند.
این شهر قدمتی بیش از هزار سال دارد و قلعهٔ خشتی باستانی در شمال آن مربوط به دورهٔ ساسانی میباشد. جمعیت شهر جندق حدود۵۰۰۰ نفر است. زنان بیشتر به قالی بافی می‌پردازند که معروف به قالی نفیس نایینی است و مردان در تولیدی‌های آجر ساختمانی، ساختمان سازی در سطح شهرستان، مرغداری، دامداری و تاحدودی کشاورزی و.. کار می‌کنند. روستای زیبای مصر از توابع جندق در۴۰ کیلومتری شمال شرق واقع است که بخاطر طبیعت خاص آن و آسمان پرستارهٔ کویری و ماسه‌های روانش جذابیت زیادی برای توریست‌های داخلی دارد. یغمای جندقی؛ شاعر بزرگ فارسی زبان در دوران قاجاراست که سرایندهٔ غزلیات عاشقانه و هزلیات شیرین و مرثیه‌های سوزناک در رثای حسین بن علی (ع) است. خانهٔ این شاعر بزرگ در قسمت قلعهٔ جندق واقع است.
معرفی روستای تاریخی ابیانه
اَبیانه روستایی از توابع بخش مرکزی شهرستان نطنز در استان اصفهان است این روستا در ۴۰ کیلومتری شمال غربی نطنز، در دامنهٔ کوه کرکس است. این روستا یکی از بلندترین نقاط مسکونی در ایران است. ارتفاع از سطح دریا در این روستا ۲۲۲۲ متر میباشد. به اعتبار معماری بومی و بناهای تاریخی پُرتنوع آن، از روستاهای مشهور ایران است. ابیانه با آب و هوای معتدل، دارای موقعیت طبیعی مساعدی است. این روستا در تاریخ ۳۰ مرداد ۱۳۵۴ با شمارهٔ ثبت ۱۰۸۹ به‌عنوان یکی از آثار ملی ایران به ثبت رسیده‌است.
این روستا در دهستان برزرود قرار دارد و براساس سرشماری مرکز آمار ایران در سال ۱۳۹۰، جمعیت آن ۲۹۴ نفر (۱۷۳خانوار) بوده‌است.
در زبان محلی به ابیانه ویونا (Viuna) می‌گویند. وی(Vi) به معنای بید و ویانه(Viyane) به‌معنای بیدستان است. (ابیانه در گذشته بیدستان بوده‌است) در طول زمان ویونا به ابیانه دگرگون شده‌است.
سندی که دقیقاً قدمت زمانی ابیانه را معلوم کند در دست نیست؛ ولی پیشینهٔ هزار و پانصد ساله را برای آن تخمین می‌زنند و آن را از کهن‌ترین زیست‌گاه‌های انسانی در حاشیه دشت کویر ایران می‌دانند. آثار و بناهای تاریخی که در ابیانه وجود دارد مربوط به دوره‌های ساسانی، سلجوقی، صفوی و قاجار است. این آثار نشان‌دهندهٔ قدمت تاریخی این زیست‌گاه انسانی است.
شمار خانه‌های ابیانه در سرشماری سال ۱۳۶۰ برابر با ۵۰۰ واحد برآورد شد. این خانه‌ها به طور کامل بر روی دامنه شیب‌دار شمال رودخانه برزرود بنا شده‌است. ابیانه در نگاه نخست، روستایی چند طبقه به‌نظر می‌آید که در بعضی موارد تا چهار طبقهٔ آن را میتوان مشاهده کرد. اتاق‌ها به پنجره‌های چوبی ارسی مانند مجهزهستند و اغلب دارای ایوان‌ها و طارمی‌های چوبی پیش آمدهٔ مشرف بر کوچه‌های تنگ و تاریک‌اند که خود به صورت مناظر جالبی درآمده است. نمای خارجی خانه‌ها، با خاک سرخی که معدن آن در مجاورت روستا قرار دارد پوشیده شده است. از آنجا که در دامنه‌های شیب‌دار فضای کافی برای ساختن خانه‌های موردنیاز وجود ندارد در این روستا چنین رسم شده‌است که هر خانواده انبار غار مانندی در تپه‌های یک کیلومتری روستا، در کنار جاده و نرسیده به ابیانه، ایجاد نماید. این غارها که در دل تپه‌ها حفر شده‌اند و از بیرون تنها درهای کوتاه و محقر آن نمایان است برای نگهداری دام و نیز آذوقهٔ زمستانی و اشیاء غیرضروری مورد استفاده قرار می‌گیرد.
مردم به کشاورزی، باغداری و دامداری مشغول‌اند که با روش‌های سنتی اداره میشود. بیشتر زنان در امور اقتصادی با مردان همکاری دارند. در این روستا برای آبیاری مزارع و باغات از هفت رشته قنات استفاده میشود. گندم، جو، سیب‌زمینی و انواع میوه به‌خصوص سیب، آلو، گلابی، زردآلو، بادام و گردو محصولات این روستا است..
در سال‌های اخیر با گسترش قالی‌بافی در ابیانه نزدیک به ۳۰ کارگاه قالی‌بافی در آنجا دایر شده‌است. در گذشته گیوه بافی از جمله مشاغل پُردرآمد زن‌های ابیانه بوده که امروزه تا حدی متروک شده است.
ابیانه روستایی در دامنه کوه با نماهای کاه گلی قرمز با زیر طاقی‌های سفید و پنجره‌های مشبک زیبا و چوبی است که هرچه در آن دیده میشود جلوه‌های از گذشته‌های دور دارد.
مردم ابیانه به‌سبب کوهستانی بودن منطقه و دور بودن محل آنها از مراکز پرجمعیت و راه‌های ارتباطی، قرن‌ها در انزوا زیسته و در نتیجه بسیاری از آداب و رسوم قومی و سنتی و از جمله زبان و لهجهٔ قدیم خود را حفظ کرده‌اند. زبان مردم ابیانه از زبان‌های ایرانی شمال غربی که البته در طول زمان دچار تغییر و تحولات زیادی شده و اکنون فقط تعداد کمی از واژه‌های اصیل پهلوی در گویش آنان شنیده میشود.
پوشش سنتی، هنوز هم میان آنها رواج دارد و در حفظ آن تأکید و تعصب از خود نشان می‌دهند. در مردان ٫شلوار گشاد و درازی از پارچهٔ سیاه (دوید یا همان دبیت، شلوار مردان بختیاری) و در زن‌ها، پیراهن بلندی از پارچه‌های گل‌دار و رنگارنگ است. زن‌های ابیانه معمولاً چارقدهای سفیدرنگی بر سر دارند.
آتشکده
قدیمی‌ترین اثر تاریخی ابیانه آتشکده‌ای است که مانند دیگر بناهای دِه در سراشیبی قرار گرفته‌است. آتشکده ابیانه را نمونه‌ای از معابد زردشتی دانسته‌اند که در جوامع کوهستانی ساخته می‌شد. اثر تاریخی دیگر این روستا مسجد جامع آن و قدیمی‌ترین اثر تاریخی این مسجد منبر چوبی منبت‌کاری آن است که در سال ۴۶۶ هجری قمری ساخته شده‌است. مسجد قدیمی دیگر ابیانه مسجد برزله است که دارای فضای دلبازی است و روی لنگه در شرقی آن سال ۷۰۱ هـ.ق. نوشته شده‌است که مربوط به دوره ایلخانان است. مسجد تاریخی دیگر ابیانه مسجد حاجتگاه است که کنار صخره‌ای در کوهستان بنا شده و بر در ورودی شبستان آن تاریخ ۹۵۲هـ. ق. مشاهده میشود. روستای ابیانه دارای دو زیارتگاه است: یکی مرقد شاهزاده عیسی و شاهزاده یحیی در جنوب روستا که به گفته اهالی فرزندان امام موسی کاظم بوده‌اند؛ و زیارتگاه دیگر ابیانه هینزا نامیده میشود.
قلعه کهن ابیانه
ابیانه سه قلعه دارد که عبارتند از:
پال همونه یا تخت‌هامان که در جنوب غربی ابیانه قرار دارد و متعلق به محله بالا و یوسمون است. این قلعه حدود ۲۰۰ سال پیش ساخته شده و سند ساخت آن نیز موجود است. در این سند سهم افراد در ساخت قلعه مشخص شده‌است.
هرده که در شمال شرقی روستا قرار دارد و به محله هرده تعلق دارد.
پاله که در شمال غربی روستا قرار دارد و به محله پل تعلق دارد.
این قلعه‌ها مربوط به دوره‌های یاغیگری بوده که مردم برای حفظ امنیت خود در مقابل یاغی‌های محلی ساخته‌اند و در آن به نوبت کشیک می‌داده‌اند.
زیارتگاه هینزا
این زیارتگاه در جنوب شرقی ابیانه در دره باریکی قرار دارد. در دل صخره‌های این دره، تو رفتگی وجود دارد که ساختمان امامزاده در جلوی آن ساخته شده‌است، و تو رفتگی نیز همانند غاری، جزیی از ساختمان زیارتگاه شده‌است. ظاهراً این زیارتگاه مربوط به بی بی زبیده خاتون، بنت موسی بن جعفر است. اهالی عنوان می‌کنند که بی بی زبیده خاتون تحت تعقیب بوده و مردم ابیانه وی رادر این اتاقک پناه داده، سپس به روستای هنجن برده‌اند. در هنجن نیز زیارتگاه بزرگی متعلق به ایشان ساخته شده‌است. زیارتگاه هینزا در واقع گذرگاه بی‌بی زبیده خاتون است. برخی نیز عنوان کردند که این زیارتگاه مربوط به زمان آناهیتا است.
طبق باور مردم این مکان معجزه نما است و در آن مراسم خاصی برگزار میشود.
زیارتگاه شاهزاده یحیی و شاهزاده عیسی
این زیارتگاه که در شرق ابیانه در محله هرده قرار دارد، بقعه شاهزاده یحیی و شاهزاده عیسی، فرزندان امام موسی بن جعفر است و برخلاف ساختمان‌های روستا دارای حیاط مرکزی است و آب نمای بزرگی که از شاخه اصلی نهر روستا سیراب میشود در وسط آن قرار دارد. این زیارتگاه گنبد هشت ضلعی باکاشی کاری فیروزه‌ای دارد. رواق حرم منقش به کتیبه‌هایی است که اخیراً مرمت شده‌است. ایوان جنوبی آن به تپه جنوبی ابیانه مشرف است. در ضریح زیارتگاه نوشته‌ای وجود ندارد؛ ولی در سقف بنا تاریخ‌های مرمت بنا و اشعار و آیاتی نوشته شده‌است. عنوان میشود که در پشت تخته‌های سقف قیمت انواع غلات، چون جو و گندم در زمان گذشته را نوشته‌اند. منبری چوبی و قدیمی نیز در ایوان جنوبی زیارتگاه قرار دارد. این زیارتگاه در سال ۱۳۸۶ توسط اهالی ابیانه بازسازی شده‌است
مساجد
ابیانه دارای یازده مسجد است که یکی از این مساجد قدیمی به نام مسجد جامع ابیانه (ملقب به میان‌ده) به شرح زیر میباشد:
مسجد جامع – این مسجد در محله «میون ده» (میان ده) قرار دارد و دارای دو شبستان است که شبستان قدیمی آن به وسیله دری کوتاه به کوچه اصلی راه دارد. کف آن شبستان چوبی است. در دیوار جنوبی این شبستان، محراب چوبی قدیمی قرار دارد که جزو آثار تاریخی با ارزش روستای ابیانه‌است که تاریخ ساخت آن به سال ۴۷۷ ه. ق بر می‌گردد. روی این محراب نقش گل وبوته کنده کاری شده و با خطوط برجسته کوفی سوره «یس» در آن حک شده‌است. برخی نیز عقیده دارند به خط میخی نیز نوشته دارد. این مسجد منبری چوبی دارد که مربوط به دوره سلجوقیان است و تاریخ ساخت آن ۴۶۶ ه. ق است، روی این منبر نقوش گل وبوته، گل هشت پر و کتیبه‌هایی به خط کوفی وجود دارد. در ورودی مسجد نیز با نقش گل و بوته و خطوط برجسته، کنده‌کاری شده‌است. این در، یک بار نیز مورد سرقت قرار گرفته‌است. شبستان جدید این مسجد سالن بزرگی است که در محوطه میانی آن نورگیری در سقف قرار گرفته‌است. در این سالن ستون‌هایی با سرستون کنده کاری شده قرار دارد. سقف این سالن به صورت تخته پوش از چوب گردو است که با نقوش منظم هندسی قاب‌بندی شده‌است. این سقف از نوع کرکس پوش است (به شکل بال گسترده کرکس است) و بر روی آن کتیبه‌هایی از آیات قرآن وجود دارد.
اقامت در ابیانه
ابیانه دارای یک هتل به نام هتل ابیانه است. بهترین فصل برای مسافرت به ابیانه، بهار و تابستان است. البته پاییز و زمستان نیز زیبایی و مخاطبان خاص خود را دارد و میتوان در این ایام از تورهای فصلی هتل ابیانه استفاده نمود. ایام نوروز، تاسوعا و عاشورا بازدیدکنندگان زیادی برای دیدن این روستای تاریخی به ابیانه می‌آیند.
بهترین راه برای بازدید از این روستای تاریخی برنامه‌ریزی جهت سفر در بهترین زمان ممکن است. در سال‌های اخیر هتل ابیانه با طرح رزرو اینترنتی به سامان‌دهی گردشگری در ابیانه پرداخته است.
در قسمت پایین‌ده روستای ابیانه، یک اقامتگاه به نام ویونا نیز وجود دارد.
همچنین در بخش میانی نزدیک آتشکده یک اقامتگاه سنتی به نام هارپاک وجود دارد.
معرفی منابع: ویکی پدیا
دیدگاهتان را بنویسید