وقتی قدم به کوه می گذاریم و مدتی در کوهستان پیش می رویم، این احساس به ما دست می دهد که به دنیای تازه ای وارد شده ایم و اینجا تفاوت کامل با شهر دارد. دیگر از سروصدای آزار دهنده، دود، شلوغی و اضطراب خبری نیست. هوا پاک است و راحت نفس می کشیم. در کوه اکسیژن سالم به ریه های ما می رسد و نشاط و شادابی بیشتری احساس می کنیم. چشم اندازهای اطرافمان همه زیبا و طبیعی است. اما اگر به زباله های شهری در میان آن همه طراوت برخورد کنیم چه می شود؟ حقیقتا آزرده می شویم و دلمان برای طبیعت می سوزد. در واقع دلمان برای خودمان می سوزد که اینجا هم از آثار زیانبار زندگی شهری در امان نیستیم و کمتر مسیرهای معروف کوهستانی است که از گزند آثار زندگی شهری دور مانده باشد اما همه اینها به لطافت طبیعت ضربه می زند. در واقع تخریب طبیعت، تخریب زندگی است. زندگی، بستگی به حیات طبیعت دارد. مگر می شود بدون کوه ها و جنگل ها و چشمه ها و رودخانه ها و…….زندگی کرد. اینها سرچشمه حیات هستند. پس شما که به کوه می روید، باید در حفظ پاکیزگی و چهره طبیعی آن بکوشید و نکات ذیل را رعایت کنید تا کوهستان پاکیزه بماند.
۱- زباله های غیر قابل تجزیه مثل: قوطی کنسرو، پاکت آبمیوه، شیشه، نایلون، کاغذ شکلات و دیگر مواد مصنوعی را با خود به شهر برگردانید و مواد طبیعی و قابل تجزیه را در خاک و دور از مسیر آب دفن کنید.
۲- آب رودخانه ها و چشمه ها را با ریختن زباله های جامد یا مایع آلوده نسازید.دیگران هم حق استفاده از آب پاک را دارند.
۳- محل استراحت و اردوی خود را بسیار تمیزتر از آنچه یافته اید ترک کنید.
۴- برای برافروختن آتش از بوته های خشک موجود در مسیر خود استفاده کنید. شاخه های درختان را نکَنید و نسوزانید.
۵- از میان رفتن پوشش گیاهی در کوهستان، باعث فرسایش خاک و جاری شدن سیلاب ها می شوند. بنابراین از صدمه زدن به گیاهان در مسیر خود بپرهیزید.
با تحسین طبیعت، شما به خداوند عشقی را نشان می دهید که در طبیعت مشاهده کرده اید.
دیدگاهتان را بنویسید